Gdy dorastamy uczy się nas, by nie rozmawiać z nieznajomymi, uważnie rozglądać się na pasach i nie chodzić samemu po zmroku, a mimo to bardzo często w dorosłość wchodzimy nieświadomi różnych niebezpieczeństw, a przynajmniej wiem, że tak wyglądało to u mnie. Jak więc dobrze się zabezpieczać? O tym poniżej!

Na początku nie byłam do końca pewna, od której strony ugryźć ten post, bo takich niebezpieczeństw, które łatwo mogą nam umknąć, jest sporo, ja sama w ciągu roku natknęłam się na kilka z nich i ku przestrodze chcę podzieli się swoimi historiami, ale również sposobami, by czuć się bezpieczniej.

OKAZJA CZYNI ZŁODZIEJA

Średnio raz w tygodniu w mieszkaniu, które wynajmuję, pojawiają się różni domokrążcy oferujący tani prąd, wymianę okien czy też legitymujący się jako kominiarz. Do tej pory nie uważałam tego jako coś potencjalnie szkodliwego, bo nigdy nie podawałam im swoich danych, nie wpuszczałam ich do mieszkania ani nic. Teraz wiem, że tacy goście bardzo często przychodzą z wizytą w trochę innym celu – by zbadać, czy jesteśmy w domu w danym czasie, czy mamy coś wartościowego w korytarzu, albo też, by poprzez fałszywe umowy, które niektórzy sąsiedzi podpisują, wyłudzić wrażliwe dane osobowe, a stąd już tylko kilka kroków do wzięcia chwilówki i wprowadzenie kogoś w długi.

Kilka dni po takich wizytach ktoś próbował dostać się do bloku, dzwoniąc na mój domofon, wypytując o jakiegoś Andrzeja, prosząc o wpuszczenie. Przezornie odpowiedziałam, że przepraszam, ale to pomyłka i bez otwierania drzwi odłożyłam słuchawkę. Na wszelki wypadek sprawdziłam też, czy moje drzwi są zamknięte i bardzo dobrze, bo… Najwidoczniej moja odmowa nie zatrzymała Pani, która próbowała wejść na klamkę i kilka minut później słyszałam jak ktoś bardzo pewnym krokiem, prosto z windy, idzie do moich drzwi i… SZARPIE ZA KLAMKĘ jakby chciał wejść do siebie! Ba! Nie użyła dzwonka, nie zapukała, więc z pewnością nie zależało jej na tym, bym to ja jej otworzyła. W tamtym momencie dosłownie zamarłam, chociaż moje serce z pewnością chciało wyrwać się z piersi. Obawiałam się co taka osoba może mi zrobić więc zamiast przegonić obcego, udawałam, że nie ma mnie w domu i dyskretnie przez wizjer obserwowałam co dzieje się na korytarzu. Nieznajoma Pani pokręciła się po korytarzu przez dłuższą chwilę, po czym odeszła.

Moim pierwszym instynktem, poza poinformowaniem wszystkich bliskich o tym, co się dzieje, było sprawdzenie w Internecie czy ktoś spotkał się z takim zachowaniem i jak się okazuje – to nagminny problem szczególnie w okolicy dużych blokowisk. Złodzieje bardzo często pod pretekstem rozdania ulotek, kontroli zaworów czy innych ściem wchodzą do bloku, spacerują po klatkach i łapią za klamki by, gdy tylko trafią na drzwi kogoś, kto w ciągu dnia zostawia je otwarte, szybko opróżnić korytarz z wszystkiego, co może być jakkolwiek wartościowe. Torebki, portfele, klucze od mieszkania lub samochodu – to najczęstszy łup cwaniaczków. Inni za klamki chwytają w innym celu – obserwacyjnie by zbadać, czy jesteś w mieszkaniu. Do wielu włamań dochodzi w dzień, gdy domownicy są w pracy, w święta, gdy jeździmy do rodziny albo w wakacje, gdy mieszkanie stoi puste, a my beztrosko smażymy się na plaży. To właśnie dzięki szerszym obserwacjom złodzieje wiedzą, że nie będzie nas w domu przez dłuższy czas i właśnie wtedy decydują się na włamanie, chociaż, by obrobić mieszkanie potrzeba im dosłownie kilka minut, gdy ty wyskoczysz po świeże bułki do piekarni.

JAK WIĘC POCZUĆ SIĘ BEZPIECZNIEJ?

Nawet jeśli do tej pory nie zauważyliście takich zachowań, dobrze jest być ostrożnym i zwracać uwagę na wszelkie podejrzane osoby w okolicy, nie wpuszczać obcych na klatkę. Listonosze zwykle znają kody do domofonów, a osoby, które kontrolują liczniki czy zawory są do budynków wpuszczane, przez osobę zarządzającą budynkiem i ich przybycie ogłaszane jest wcześniej poprzez różnego rodzaju komunikaty np. takie na tablicach ogłoszeniowych.

Uważajcie też na wszystkie nietypowe znaki na korytarzu i drzwiach. Wielu złodziei, by sprawdzić, czy ktoś opuszczał mieszkanie w ciągu ostatnich godzin, wkłada w drzwi zapałkę, kawałek tekturki albo przykleja kawałek taśmy, by zobaczyć, czy zostanie naruszona. Zdarzają się też przypadki zostawiania monety na wycieraczce. Kolejnym wartym zgłoszenia zachowaniem są też wszelkie rysunki wokół drzwi i strzałki, gdy jest to bardziej zorganizowana grupa – jeden obserwuje i ustalonymi znakami daje znać reszcie, gdzie warto uderzyć.

Powyższy obrazek to znaki zaobserwowane w Wielkiej Brytanii. W Polsce zazwyczaj ogranicza się to do strzałek i znaków „X”.

CO, GDY JUŻ ZAUWAŻYMY JAKIEŚ PODEJRZANE ZACHOWANIA?

Przede wszystkim dobrze jest dać znać sąsiadom, by zwracali większą uwagę, ale też by byli ostrożniejsi we wpuszczaniu ludzi do budynku. Tylko w bajkach złodziej przemierza ulicę ubrany całkiem na czarno z przepaską na oczach albo kominiarką na twarzy. Na co dzień, a szczególnie teraz gdy wszyscy nosimy maseczki, ciężko jest odróżnić go od reszty niewinnych ludzi. Dobrym krokiem byłoby również skontaktowanie się z najbliższym posterunkiem policji i poproszenie dzielnicowego o zwiększenie patroli w danej okolicy. W budynkach zarządzanych przez spółdzielnie warto też rozpocząć dyskusje nt. zamontowania kamer, jeśli takowe do tej pory nie są zamontowane. Niezależnie od tego, czy mieszkacie w bloku, czy też w domu wolnostojącym – ZAMYKAJCIE DRZWI ZA KAŻDYM RAZEM! Nawet jeśli do domu wracacie za 5 czy 10 minut. Ja do tej pory potrafiłam wyjść z mieszkania, by wyrzucić śmieci i przy okazji zostawiałam otwarte drzwi. De facto zawsze ktoś wtedy był w mieszkaniu, ale wiadomo, że nikt wtedy nie stoi przy tych drzwiach i nie pilnuje – dla złodzieja to okazja idealna.

Jeśli dopiero co kupiliście mieszkanie, odebraliście klucze – pod żadnym pozorem nie wrzucajcie zdjęcia kluczy w media społecznościowe! Ja wiem, że to moment, którym chcemy się podzielić z bliskimi, ale nawet gdy nasze ustawienia prywatności są dosyć restrykcyjne, lub konto jest prywatne – zawsze jest droga, by to obejść, a takie zdjęcie to już prosta podpowiedź dla złodzieja – jaki model zamku macie, jakiego wytrycha potrzebują itp.

Dodatkowo: Z korytarza zabierzmy wszystko, co wartościowe – klucze, torebki czy plecaki oraz pocztę, która może dać złodziejowi wszelkie dane, jakich potrzebuje.

CO MOŻNA ZROBIĆ JESZCZE?

Jeśli posiadacie ubezpieczenie na dom – sprawdźcie co dokładnie obejmuje oraz czy wasz ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie, jeśli złodziej podczas kradzieży nie uszkodzi drzwi ani okien. Jeśli wynajmujecie mieszkanie – spytajcie o to właściciela mieszkania i zastanówcie się, czy w takim wypadku nie warto zainwestować w kamery lub system alarmowy, który odstraszy potencjalnych cwaniaczków.

A co, gdy ktoś dzwoni do naszych drzwi i nie mamy pewności, czy to faktycznie elektryk, policjant albo kominiarz? W każdej chwili możemy wylegitymować taką osobę i sprawdzić, czy faktycznie jest to policjant, czy jedynie ma dobry kostium. W Internecie można znaleźć wzór tego jak powinny wyglądać takie legitymacje/identyfikatory.

Skrzynki na listy to też znak dla złodziei – jeśli skrzynka jest pełna, złodziej może założyć, że w mieszkaniu od dawna nikogo nie było. Ba, skrzynka na listy to też super źródło do kradzieży danych. Wystarczy, że wasz pracodawca wyśle Wam PIT drogą pocztową – taki dokument zawiera wasze imię, nazwisko, datę urodzenia, miejsce zamieszkania oraz PESEL! Stąd już blisko do wzięcia chwilówki w imieniu okradzionego i chociaż coraz więcej biznesów oferujących takie szybkie pożyczki zwiększa zabezpieczenia w postaci weryfikacji przelewem bankowym – lepiej dmuchać na zimne.

ZŁODZIEJE CZYCHAJĄ RÓWNIEŻ W INTERNECIE!

Nie jestem idealną panią domu, bałagan bywa u mnie częstym gościem, ale gdybym miała znaleźć jedno inne miejsce (wyłączając z konkurencji oczywistego zwycięzcę – każdą torebkę, jaką posiadam), w którym mam większy bałagan, to jest to poczta. Gdyby nie możliwość wyszukiwania maili to byłabym zgubiona.

Od czasu do czasu, gdy oczekuję jakiegoś maila, zdarzy mi się zajrzeć do folderu SPAM. Pośród tony śmieci trafiłam na mail pt. „WIEM CO ROBISZ W TOALECIE ALICJA”. Na początku parsknęłam śmiechem licząc, że to coś w rodzaju clickbaitu i to pominęłam. Po dłuższej chwili stwierdziłam, że wejdę w ten mail i zobaczę, co takiego mogę w tej toalecie robić, no niech mnie ktoś w końcu oświeci.

Ktoś podpisujący się jako Mateusz napisał, że ma dostęp do wszystkich informacji na mój temat, ma wszystkie zdjęcia z mojego telefonu, zna moje imię i nazwisko, a nawet numer mojego telefonu. W zamian za nieudostępnianie moich zdjęć czy danych oczekiwał, że zapłacę mu ekwiwalent 500zł w kryptowalucie. Na wysłanie pieniędzy dał mi 2 dni, podał coś na zasadzie indywidualnego adresu do wpłaty wraz z instrukcją jak to zrobić. Na mail trafiłam jakieś dwa tygodnie po upływie terminu. Jakimś cudem żadne z moich danych osobowych mimo solennych obietnic nie trafiły na Wykop, Joemonstera i inne strony, o których wspominał ów Mateusz. Dodam też, że post napisany był całkowicie po polsku jednak czytając nie byłam w stanie pozbyć się wrażenia, że to bardziej Google Translate pisał niż jakiś Mateusz.

Byłam ciekawa, skąd ktoś ma moje dane, moim pierwszym pomysłem był LinkedIn, na którym do niedawna miałam opublikowany swój prywatny mail oraz numer telefonu, później zaczęłam się zastanawiać kto mógłby mi źle życzyć i jednocześnie próbować wyłudzić ode mnie pieniądze. Odpowiedź znalazłam na necie i szybko połączyłam fakty. Jak się okazuje, mail dostało więcej osób, niektóre z nich też postanowiły opisać swoją sytuację, a inne – szarpnęły się i zapłaciły okup za swoje dane.

Jakoś na przełomie października – listopada 2018 roku zaczęłam składać komputer i zamawiać części. Przy wyborze konkretnych sklepów kierowałam się głównie ceną i opcją dostawy. Mając na głowie zakup prezentów, nawet przez myśl nie przeszło mi chodzenie po sklepach. Wszystko zamówiłam online – większość w morele.net ze względu na punkt odbioru zlokalizowany jakieś 500m od mojego domu. Pamiętacie tę głośną sprawę z wyciekiem danych z Moreli? Najprawdopodobniej moje dane również trafiły w niepowołane ręce.

O całej akcji było dosyć głośno, sam „złodziej” danych próbował nawet negocjować z Morelami zwrot bazy za jedyne 500 000zł. Nie dobili targu, a chwile później baza została opublikowana na jednym z forów.

Firma przez pewien czas milczała na temat wycieku, do tej pory nikt nie poniósł konsekwencji zbyt słabych zabezpieczeń – użytkownicy natomiast dostali kilka maili. Pierwszy o konieczności zmiany hasła ze względu na wyciek, z samym poinformowaniem o zaistniałej sytuacji oraz drugi, gdy pierwsze fałszywe SMS o koniecznej dopłacie do zamówienia na Morele.net trafiły do właścicieli skradzionych danych.

CO ZROBIĆ W TAKIEJ SYTUACJI?

Jeśli otrzymujesz niepokojące maile, które mogłyby sugerować, że twoje dane trafiły w niepowołane ręce – wejdź na stronę www.haveibeenpwnd.com i za darmo sprawdź, które ze stron mogły doprowadzić do wycieku twoich danych, oraz jakie informacje wypłynęły. U mnie wyglądało to tak:

Samo sprawdzenie skąd pochodzi wyciek to jednak żadne zabezpieczenie, a jedynie zaspokojenie naszej ciekawości. Niezależnie od wycieków sugeruję używać różnych haseł, dbać by hasło było mocne, a tam, gdzie się da – używać uwierzytelniania dwuskładnikowego (oferuje je, chociażby Facebook i Instagram!). To właśnie dzięki uwierzytelnianiu dwuskładnikowemu uniknęłam oddania mojego Facebooka w niepowołane ręce w listopadzie, niecałe kilka miesięcy temu, chociaż hasło zmieniam średnio co kilka miesięcy.

DLA ŚWIĘTEGO SPOKOJU – KONTO W BIK!

Ostatnio szukam wszelkich sposobów, by jakkolwiek poczuć się bezpieczniej. Konto w BIK trochę to ułatwia, bo wykupując pakiet, który kosztuje ok. 2zł miesięcznie, za każdym razem, gdy ktoś będzie próbował wziąć kredyt/pożyczkę albo nawet coś tak prostego, jak abonament komórkowy w naszym imieniu, otrzymamy powiadomienie SMS oraz mail. Założenie tego konta zajęło mi jakieś 5 minut i Wam też to gorąco polecam!

JEŚLI DOTARLIŚCIE DO TEGO MOMENTU POSTA, NIEZALEŻNIE OD TEGO, CZY BYLIŚCIE OFIARĄ WYCIEKU, CZY NIE, ZMIEŃCIE HASŁO DO POCZTY, DO MEDIÓW SPOŁECZNOŚCIOWYCH I INNYCH WAŻNYCH MIEJSC!

*Pamiętajcie, by wasze hasło było trochę trudniejsze od 1234, zawierało znak specjalny (!-,.&*), dużą literę oraz cyferki!

Niedawno z ust koleżanki, z którą nawet nie znam się zbyt dobrze, usłyszałam pytanie „Czy szukam partnera?”. Chwile później usłyszałam samą siebie pewnie odpowiadającą… NIE. W odpowiedzi na to zobaczyłam, jak oczy tejże koleżanki niemalże wychodzą na wierzch, a z jej zdziwionych ust usłyszałam: „Ale jak to?! Ale czemu?!” okraszone pięknym „Kto Ci wniesie lodówkę na 5 piętro?!”. I zupełnie szczerze, po raz pierwszy chyba sama sobie uwierzyłam, że tak właśnie jest – nie szukam partnera, bo najzwyczajniej w świecie jestem szczęśliwa. Niezależnie od tego, jaki jest mój status związku.

Boże Narodzenie czai się tuż za horyzontem, a wraz z nim mnogość pytań o  „drugą połówkę”, o to, kiedy sobie kogoś znajdziemy i cały ten festiwal przesłuchaniowy, którego efekt jest jeden – zakłopotanie. W ogniu pytań, które de facto nie mają jednej klarownej odpowiedzi, łatwo jest wpaść po uszy w rozmyślanie nad tym, czego nam brak i co z nami jest nie tak.

Jestem szczęśliwa będąc sama. Nie znaczy to, że w przyszłości nie planuje się wiązać czy dzielić z kimś życia. Znaczy to tylko tyle, że czuję się równie szczęśliwa sama zasypiając w dużym wygodnym łóżku, sama planując swoją przyszłość, sama spędzając wieczory czy też chadzając na spacery w pojedynkę. Nie zamykam się na wizję dzielenia tej przestrzeni życiowej z kimś innym, a już na pewno nie zamykam się na innych ludzi. Najzwyczajniej w świecie, nie czuje się z tym gorzej i nie uzależniam swojej pewności siebie od „drugiej połówki” obok.

Nie bez powodu tą „drugą połówkę” umieszczam w cudzysłowie, bo stwierdzenie to od dawna kojarzy mi się z jednym — z brakiem. Tak jakby singlom czegoś brakowało. Mam co prawda wszystkie ręce, nogi. Inne organy też chyba mam na miejscu w ilości wymaganej. Ba, powiedziałabym nawet, że mam więcej, niż miałam wcześniej. Nie szukam drugiej połówki, bo jestem równie wartościowa z nią, co i bez niej. Jestem całością.

Takie podejście to u mnie nowość. Nowość, która przychodziła do mnie stopniowo i jest efektem długiej pracy nad sobą… nad sobą albo nad tym na ile daje się ponieść temu co słyszę od innych. Bo jak się w kółko słyszy „Oo a ty znowu sama?” to bardzo łatwo jest szukać dziwnych związków przyczynowo skutkowych. Sama, bo ma za dużo / za mało w talii. Sama, bo za dużo / za mało zarabia, bo odnosi sukcesy (nie, to nie żart, tak też bywa). Sama, bo ma nie taki kolor włosów. Sama, bo źle gotuje. Sama, bo nosi za długie sukienki. Sama, bo za bardzo jej zależało (A może jednak za mało?).

Jeszcze niedawno sama tkwiłam w relacji, która podkopywała moją samoocenę, pewność siebie i to jak postrzegałam świat. Trzymałam jej się kurczowo, bo wizja życia znowu w pojedynkę wydawała mi się karą, na którą przecież niczym sobie nie zasłużyłam. Bo łatwiej było akceptować codzienne docinki na temat każdej fałdki na brzuchu niż postawić granicę. Z perspektywy czasu, pomimo ogromu zła, które ta relacja mi wyrządziła, wejście w nią nigdy nie będzie decyzją, której będę żałować. Będę natomiast wdzięczna, że ten etap życia mam za sobą, będę wdzięczna za wszelkie lekcje, które z niej wyniosłam. Czasem chyba trzeba rozpaść się na milion kawałków, zburzyć to, co się budowało, by na silniejszym fundamencie zbudować coś lepszego.

Trzeba też dużo odwagi, by zdecydować się na życie w pojedynkę i samemu poukładać sobie wszystko w głowie, zanim zdecydujemy się na jakieś głębsze relacje. Przymykanie oka na różnice, które prędzej czy później podzielą związek na pół, jest o wiele łatwiejsze. Na fali różnych emocji łatwo jest wybaczyć to, czym sami gardzimy, obserwując innych. Trzeba jeszcze więcej odwagi i siły, by pomimo motylków w brzuchu twardo stąpać po ziemi i poza uczuciami zwracać uwagę też na fakty. Od bycia samemu jeszcze gorsze jest otaczanie się ludźmi, dzięki którym czujemy się samotni jak palec.

Piszę o tym, bo wiem, że takich osób jest więcej. Bo wiem, że wciąż jeszcze mylimy ludzi samych z samotnymi. Bo wiadomo, że we dwójkę jest łatwiej. Rozpoczynając od zwykłej codzienności po podróże czy jakieś większe plany. Bo wciąż jeszcze myślimy, że tak jak w matematyce, w relacjach też zawsze 2 to więcej niż 1. A prawda jest taka, że jesteśmy tak samo wartościowymi osobami niezależnie od tego, kogo mamy u swojego boku. Zresztą jak to z szukaniem zwykle bywa – najlepsze zwykle przychodzi nieoczekiwanie.

Ala.

Prawdopodobnie większość z nas widziała dary losu, które różne blogerki otrzymują do testów za darmo. Ba, wielu z nas chciałoby się znaleźć w skórze tych osób i też dostawać produkty za friko. Tylko jak otrzymywać produkty, gdy samemu ma się zaledwie kilkaset obserwatorów w mediach społecznościowych? Otóż da się!

Zdradzę Wam pewien mały sekret – wiele „darów losu” dociera do influencerów poprzez platformy marketingowe na zasadzie barteru, płatnej współpracy. W przypadku barteru produkt wysyłany jest w zamian za zdjęcie/filmik/relację w mediach społecznościowych. Płatne współprace działają podobnie, z tym że poza produktem oferowana jest również pewna sumka pieniężna i warunki tej współpracy zwykle są bardziej dopracowane. Podobne platformy istnieją również dla osób, które nie posiadają dużych społeczności obserwatorów. Nie są one jednak nakierowane na kreowanie reklamy produktu. Działa to na zasadzie testów konsumenckich. Niżej opowiem Wam trochę szerzej o platformach, z których sama korzystam.

Gdzie testować?

Klub Recenzentki Wizaż.pl

Pierwszy klub, który znalazłam przypadkiem, a z którego miałam okazję testować już dwa zestawy produktów. Założenie konta zajmuje dosłownie chwilę, każdy nowy program testów jest ogłaszany drogą mailową. Projektów testowych jest dosyć sporo, a tematyka, chociaż śmiało mogę powiedzieć, że skupia się na pielęgnacji, zawiera różnorodne akcje testowe. Od depilatorów, przez zestawy pielęgnacyjne do ciała na kosmetykach kolorowych kończąc. Osoby testujące wybierane są na podstawie ankiet zgłoszeniowych.

Mała rada z mojej strony, a właściwie to bardziej moja subiektywna obserwacja niż jakieś potwierdzone algorytmy, systemy wybierania – im bardziej aktywni jesteśmy na wizażu (dodając opinie do używanych przez nas produktów), tym większa szansa na zostanie zakwalifikowanym do testów. Dla mnie to nie był problem, bo sama bardzo często, zanim zakupię jakiś produkt, to weryfikuję opinie innych na wizażu i chętnie tymi opiniami też się dzielę.

Klub Ekspertek Ofeminin

Powiedziałabym, że działa bardzo podobnie do klubu recenzentek – ma jednak swoje plusy i minusy. Do plusów z pewnością mogę dodać informowanie o wynikach. Po zgłoszeniu do testów otrzymujemy informację, że wyłonione zostały już osoby, które otrzymają produkt i nie zostaliśmy zakwalifikowani. Na wizażu zwykle mail z wynikiem przychodzi jedynie do osób, które się dostały. Reszta może samodzielnie poszukać listy osób zakwalifikowanych. W minusach zawarłabym częstotliwość akcji, bo jest ich trochę mniej niż na wizażu. Trzeba też podzielić się zdjęciem na Instagramie opatrzonym konkretnymi hashtagami.

TestMeToo.com

TestMeToo to platforma zupełnie inna od poprzedniczek. Największą różnicą jest zawartość. O ile dwie powyższe platformy były bardziej przystosowane do Pań, o tyle tutaj produkty są bardzo uniwersalne. Jest tu wiele testów produktów spożywczych, artykułów i sprzętów gospodarstwa domowego, a niekiedy nawet alkoholi!

Największym plusem platformy jest duża liczba osób zapraszanych do testów. Niektóre testy obejmują nawet 500 zgłoszeń! Na minus w moim odczuciu jest jednak platforma, która nie jest tak intuicyjna, jak poprzedniczki i zajmuje chwilę połapanie się, o co chodzi.

TRND

Platforma TRND podobnie jak TestMeToo skupia się na szerszych kategoriach produktowych. Znaleźć tu można testy środków czystości, win, sprzętu domowego czy też produktów przeznaczonych dla niemowląt. Testy te niemal zawsze wiążą się jednak z koniecznością tworzenia relacji. W ankietach padają pytania o to, jak zaaranżowalibyśmy taką relację, prośby o wklejenie linków do swoich mediów społecznościowych i tym podobnych.

Również podobnie jak w poprzedniej platformie – każdy test posiada duże grupy docelowe, a co za tym idzie – szansa na wzięcie udziału w teście jest o wiele większa.

Inne platformy, z których nie miałam okazji korzystać:

STREETCOM

EVERYDAYME

Planujecie testować?

Jeśli zgłosicie się do akcji testowej na którejś z wymienionych stron pamiętajcie, by uzbroić się w cierpliwość. Szanse na zakwalifikowanie się do testów nie są zbyt duże i bardzo łatwo jest się zniechęcić, gdy po pierwszych aplikacjach otrzymamy same odmowy. Ja zaczęłam się zgłaszać do takich akcji, gdy mi się nudziło, później o tym zapomniałam, aż tu nagle listonosz zapukał do drzwi.

Czy produkty są zupełnie za darmo?

I tak i nie. W większości faktycznie otrzymujemy produkt bez uiszczania żadnej opłaty. Kosztem, jaki ponosimy, jest czas, który poświęcamy na testowanie produktu, a później na uzupełnianie ankiety wynikowej. W przypadkach kilku platform – również czas, który poświęcamy na tworzenie relacji, wideorecenzji. Bardzo często też, w przypadku droższych sprzętów, zamiast produktu otrzymujemy na niego dużą zniżkę i sami musimy dokonać zakupu. 

-Ala.

Mało osób dzieli się prawdziwą rzeczywistością. Gdy robią to gwiazdy to w komentarzach można przeczytać „Po co wrzucasz takie rzeczy? Każdy tak ma i nie jest to niczym nadzwyczajnym”. Gdy na media społecznościowe normalni ludzie wrzucają normalne życie w komentarzach można zobaczyć retoryczne pytanie w stylu „Chwalisz się czy żalisz?” albo po prostu brzydko mówiąc ktoś obrobi komuś takiemu tyłek, że chyba się komuś popsuło w głowie wrzucając takie rzeczy skoro ani to ładne, ani fajne,  wręcz męczące i za cholerę nieinstagramowe.

 I to jest wstęp tego wpisu i wstęp do tego, jak wykształcić sobie nierealną wizję życia. Choć dzisiaj skupię się na wizji #girlpower w wersji małżeńskiej: czyli jak samodzielnie z pierścionka zaręczynowego zrobić sobie pętlę na szyi a miano narzeczonej zmienić na miano niewystarczającej kobiety roku. WŁAŚCIWIE MOŻNA TO ZROBIĆ BEZ PIERŚCIONKA, NA KAŻDYM ETAPIE WSPÓLNEGO ŻYCIA. Po prostu mnie dopadło w narzeczeństwie a każdy kto chce, może to sobie przełożyć na inny etap😜 (Jeśli czujesz, że nie masz siły tego czytać, przeczytaj chociaż PS.2. zanim wyjdziesz 💛)

Dużo gadaliśmy o naszej przyszłości. Dużo w tych rozmowach było odległych marzeń, ale i konkretnych planów. Jako, że wierzyliśmy w życie po ślubie to w naszych rozmowach przewijały się też wizje małżeńskiego życia na ten pierwszy rok. Później wiadomo- wizje się zmieniały na sam ślub i samo wesele, bo: koronawirus, obostrzenia, dużo zmian. Ale od początku wzajemnie byliśmy dla siebie siłą i wsparciem. Wydawało nam się, że będziemy w stanie razem góry przenosić, kijem Wisłę zawrócić a tu straciliśmy wpływ w dużej mierze na nasze wielkie plany. A na początku wydawało nam się, że przechytrzymy system. Wiecie, że jesteśmy krok do przodu, bo kiedy w sklepach nie było makaronu, to my mogliśmy robić włoski tydzień w mieszkaniu, bo takie zapasy robię normalnie. Wydawało nam się, że z dobrym planem nic nas nie zaskoczy.  Śmiało mogę powiedzieć, że oboje twardo stąpamy po ziemi, jednak ja jestem bardziej podatna na opinię otoczenia czy wykreowaną rzeczywistość wokół niż Mój Ci On. I kiedy on myślał o jednej rzeczy ja myślałam o trzech, jeszcze trzy inne analizowałam i jeszcze ze dwie wymyśliłam. Powiedzmy, że kiedy Mój Ci On myślał o tym czy bańki mydlane zamiast konfetti to na pewno dobry pomysł ja już myślami byłam w jednej, wielkiej bańce…

Jaką ja będę żoną? Jaką powinno się być żoną?

Żona (zwłaszcza młoda) to powinna być matką, przyjaciółką i kochanką. W domu powinno się móc zjeść z podłogi a rosół powinien być piękny, klarowny – oczywiście na czystym obrusku, a nie na podłodze dobrej żonie się nic nie rozlewa. Na podłodze mogą leżeć majtki, tzn. super sexi stringi- rzecz jasna, a nie jakieś tam szare pantalony. Bielizna na podłodze to oczywiście nie jest oznaką bałaganu. Absolutnie, w domu dobrej żony bałaganu nie ma żadnego. Po prostu jak już dom jest czysty jak muzeum, to żona jest gotowa zawsze by w pośpiechu zrzucać z siebie ciuchy, majtki przez głowę spadają, libido uszami wychodzi a wszystko to by ucieszyć wszystkie zmysły swojego ukochanego. Gdy odda się facetowi, może wrócić do oddawania się swojej jedynej słusznej pasji jakim jest gotowanie. Dobrze, żeby była w tym wszystkim ambitna. W XXI wieku samo bycie kurą domową nie wystarcza. Warto więc dorzucić, że żona powinna być wykształcona. Dobrze, żeby szła z duchem czasu i chciała równouprawnienia – ale tak nie za bardzo. No wiadomo, żeby chciała zarabiać, ale żeby tam nie przesadzała z jakimiś prawami czy innymi głupotami, które niby ktoś, gdzieś wywalczył, ale kto by się tym przejmował? Żadne tam europejskie standardy, tylko katolickie, rodzinne wartości… może nie każdy facet doceni, ale potencjalna teściowa- owszem. Bo przecież kto to widział, żeby połączyć feminizm i duchowość? Mogła by się też ogarnąć ta kobieta, w końcu ćwiczyć można też w domu, nie trzeba przecież od razu jeździć by biegać czy kupować makfity by mieć płaski brzuch, wystarczy ograniczyć zwykłego maka i ćwiczyć w domu by o ten płaski brzuch dbać. Potem szybka metamorfoza ze zmęczonego kartofla w pięknotkę niczym te przemiany niby w windzie w programie na Polsacie i cyk. Ma być efektownie, ale koniecznie szybko, bo jak zejdzie się troszkę dłużej to miano tej super babki zmieni się w „typową kobietę”. Ogarnięta, ogarniająca na każdej płaszczyźnie, nienaganna w pracy, w rodzinie i nie chce mi się wymieniać wszystkich pomieszczeń w domu, ale wiecie o co chodzi – mamy wzór, jaka ta żona na początku powinna być. A właściwie to tak jak wspomniałam wyżej: nazwijmy go „syndrom powinności” dotyczy nie tylko młodych żon, tylko kobiet w związku na różnym etapie.  Taka to średnia krajowa, kobiety „z jaką chce się być”.  – takich słów nigdy nie powiedział Mój Ci On. Więc jak na to w ogóle wpadłam? Bez problemu, z pomocą social mediów i zasłyszanych tekstów Januszy Złotoustych. Prawdopodobnie nie powiedziałby też tak Twój facet, pod warunkiem, że jesteś z dojrzałym facetem. A jeśli powie Ci tak jakaś kobieta, to śmiało. Pokaż jej język albo środkowy palec-jak wolisz, bo pewnie babka sama też tak nie robi i swoje frustracje wylewa na inne kobiety. Jeśli któryś z Panów dotarł aż do tego momentu, to śmiało pokuszę się o tezę, że też nie oczekwiałby tego wszystkiego od swojej tzw. „drugiej połówki”.

Myślę, że dlatego coraz częściej boimy się małżeństwa, bo sobie wyobrażamy, że do tego momentu musimy wskoczyć na najwyższe levele we wszystkim możliwym. Jak nienormalne odchudzamy się do ślubu, a i tak na dwa tygodnie przed tym dniem mamy tyle obowiązków i stresów, że chudniemy bez niczego. I po co? Jak chciał taką za żonę, jak ona się dobrze czuła to na cholerę zrzucać te 5 kilo? A jeśli źle nam z tą wagą to zrzucajmy wagę a nie zrzucamy, że najpierw to musimy schudnąć „do ślubu”. Do ślubu wcale nie trzeba chudnąć, nie trzeba też zdobywać wszystkich możliwych tytułów naukowych, bo to nie naklejki z biedronki na pluszaka. Naprawdę można kończyć studia w związku małżeńskim, bywa to nawet wygodniejsze gdy ktoś Ci poda obiad w trakcie nauki niż jak się próbuje pogodzić studia z grafikiem zmywania naczyń w kuchni, która jest za półprzechodnim pokojem współlokatorki. Naprawdę nie trzeba mieć zawsze idealnie ogolonych nóg i nie trzeba całym rokiem dopierdzielać w sexi flexi stroju lateksowej kici czy koronkowej królowej nocy.  Jak kobieta podoba się facetowi, to naprawdę spodoba mu się też w bawełnianych gaciach i jego za dużym T-shircie. A czasami nawet można się  zaskoczyć, gdy zawinie się w koc jak larwa motyla, ale jednak nadal larwa a facet przychodzi i uzna to za super słodkie. I choć dla nas jest to super słodko żenujące, to dla nich naprawdę nie raz takie dziwne rzeczy są urocze. Czytając swoje własne wypociny po raz kolejny przed publikacją po raz kolejny dodam: fakt, że porównuję to wszystko do chwili przed małżeństwem wynika z własnych doświadczeń. Tych, które już przepracowałam i sama i z (wtedy jeszcze) Narzeczonym. Zakładam jednak, że naprawdę odnieść to można do wielu innych sytuacji i momentów. Ale idźmy dalej…

Ja pisze to z perspektywy kobiety. Kobiety, która przygotowywała się do małżeństwa jak do egzaminu na kobietę o wszystkich zdolnościach, które są nierealne do spełnienia przy zwyczajnych ludzkich siłach i dobie o długości 24 godzin. Kobiety, która zamiast zapytać po ludzku „Ej stary, a czego Ty oczekujesz ode mnie po ślubie tak na co dzień?” zajrzała w telefon i przejrzała internety. Tak się nie da żyć. Nie da się robić wszystkiego na każdej płaszczyźnie na 300% i normalni, dojrzali faceci to wiedzą i rozumieją. Nie oczekują magistra na wejściu, karierowiczki od poniedziałku do piątku, zdobywania szczytów co wieczór a tych górskich co weekend. Wiedzą, że pranie nie robi się samo, jedzenie nie gotuje się w pięć minut, naczynia później trzeba pozmywać a te kwiatki, które no w sumie dodają tego czegoś w domu, to trzeba podlewać i dbać a nie tylko kupić.

Tylko wiecie co sobie myślę? My same- my kobiety, same zaciągamy sobie pętle na szyję. Tym, że wierzymy, że my wszystko same zrobimy. Tym, że my same w ogóle chcemy to SAME robić. Zaciskamy te pętle, gdy udajemy, że tego nie ma, że zamiast to wszystko oswajać, to my to wypieramy. Sprawiamy, że inne kobiety czują się gorsze i zawiązują pętle, gdy mówienie o codzienności nazywamy użalaniem. Gdy kreujemy różową rzeczywistość, to gubią się i kobiety i Ci mężczyźni, na których tak potem narzekamy.

A receptą na wszystkie takie „powinności” może być uzdrawiające, zwykłe wciągnięcie dresów na tyłek, chwycenie piwa w rękę i wspólne wygłupy przy sprzątaniu i muzyce. Dmuchanie różowej bańki nie ma sensu, bo ona prędzej czy później pęka. Dlatego swoje lęki, obawy i oczekiwania warto wypowiedzieć głośno i usłyszeć to „No co Ty Głuptasie!” lub stanąć przed lustrem i usłyszeć siebie, zamiast zacieśniać sobie ten sznur oczekiwań, powinności i wszystkiego duszącego.

Wpis jest o odczuciach kobiecych, choć faceci też potrafią wpaść w pułapkę niewystarczalności, powinności i tłamszenia przykrości- wcale nie rzadziej niż kobiety.

P.S. W ramach autentyczności, że wszystkiego na raz nie da się samemu a podział obowiązków istnieje - pozdrawiam z tego miejsca mojego Męża, który teraz sprząta w kuchni a ja sobie mogę publikować ten post i spełniać swoje marzenia o pisaniu.

Buziaki, Asia. 

Nie jestem fanatyczką spędzania połowy dnia w kuchni. Zazwyczaj staram się szukać przepisów, które pozwolą mi ugotować coś pysznego w dosyć szybkim czasie. Nienawidzę też zmywać. Nie pytajcie mnie czemu ale jestem w stanie wykonać pierdyliard innych domowych obowiązków byle tylko wymigać się od zmywania. To samo mam z odkurzaniem. Dzięki niechęci do zmywania stałam się ogromną fanką dań jednogarnkowych. 

Ostatnio naszła mnie ogromna ochota na krem z dynii, musiałam więc znaleźć swój sposób, by zrobić i się nie narobić. Nie znalazłam też przepisu, który w pełni wpasowałby się w moje oczekiwania, postanowiłam więc, że spróbuję po swojemu i zrobię zupę dokładnie taką, na jaką mam ochotę. Wyszło o wiele smaczniej i o wiele prościej niż mogłabym się spodziewać, tak więc postanowiłam, że to jeden z tych przepisów, którym koniecznie muszę się podzielić tutaj. 

1. Dynię kroimy na pół, wydrążamy środek z nasionami po czym ją oraz batata obieramy ze skórki. Warzywa kroimy na kawałki. Paprykę pozbawiamy środka oraz kroimy na kawałki. Obieramy 2-3 ząbki czosnku. Przygotowane warzywa układamy na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Piekarnik nastawiamy na 170 stopni i dajemy mu chwilę na nagrzanie się. 

2. W miseczce/szklance mieszamy 4 łyżki oleju z przyprawami - (pół łyżki soli ziołowej, łyżka ziół prowansalskich, szczypta chilii, szczypta kurkumy, łyżka papryki słodkiej, łyżka pieprzu ziołowego). 

3.Tak przygotowaną mieszanką smarujemy warzywka po czym wkładamy je do piekarnika na 40-50 minut. Warto sprawdzić wykałaczką czy są miękkie po ok. 30-35 minutach. 

4. W międzyczasie przygotowujemy bulion. Prawdziwy leniuch litr wody wzbogacił by o kostkę rosołową i czekałby aż warzywa się opieką. 

Marchewkę, pietruszkę selera oraz pora obieramy, kroimy i zalewamy litrem wody. Cebulkę opalamy, dodajemy do garnka razem z zielem angielskim oraz listkiem laurowym. Taką mieszankę gotujemy przez około 30-40 minut. 

5. Gdy warzywa już się upieką, a bulion ugotuje łączymy mieszankę i gotujemy przez ok. 5 minut. Po ugotowaniu naszą zupę odstawiamy na ok. 15 minut by trochę ostygła. 

6. Zupę przelewamy do blendera kielichowego (lub miksujemy blenderem ręcznym) i blendujemy na gładką masę. 

7. Gotową zupę krem przyprawiamy dodatkowo - pół łyżki papryki słodkiej, pół łyżki chilli, pół łyżki soli ziołowej, pół łyżki ziół prowansalskich. Mieszamy i przez chwilę podgrzewamy zupę na wolnym ogniu. 

Gotowe! 

Tak zrobioną zupę podajemy udekorowaną natką pietruszki, kleksem śmietany, opcjonalnie możemy też dodać groszek ptysiowy czy mini grzanki. 

Smacznego!

- Ala. 

• Pracuj.pl ma ten duży plus, że po wgraniu CV do systemu możemy bardzo łatwo aplikować na różne oferty bez konieczności szperania w komputerze w poszukiwaniu tego cennego PDF. Znajdziemy tam oferty z obszarów administracyjnych, finansowych, IT (tutaj coś nowego - pracuj posiada oddzielną podstronę dla kandydatów tego obszaru z możliwością sortowania wg. specjalizacji, języka programowania) ale również z obszarów handlu, produkcji i wielu innych kategorii.
• OLX pełne jest różnych ogłoszeń, w tym również ogłoszeń o pracę. W dużej mierze są to ogłoszenia do pracy w handlu, obsłudze klienta czyli tzw. słuchawie czy też gastronomii. Głównie są to stanowiska z poziomu stażysty, specjalisty, kadry kierowniczej niższego szczebla. Bardzo często pojawiają się tam również oferty praktyk i staży.
• Jobs to najstarszy polski serwis ogłoszeniowy z dosyć dużym portfolio ofert dla kandydatów. Poza ofertami praktyk, pracy biurowej są tam również oferty dla pracowników fizycznych oraz oferty dla osób poszukujących pracy za granicą.
• InfoPraca - portal trochę mniejszych rozmiarów jednak wciąż posiadający dosyć spory zasób ogłoszeń. Info praca oferuje oferty z wielu kategorii, w swoim portfolio posiada również oferty wielu agencji rekrutacyjnych.
• GazetaPraca działa bardzo podobnie jak jobs.pl - oferuje szereg ogłoszeń w kraju oraz za granicą, dla osób z doświadczeniem oraz dopiero uczących się studentów.
• Gumtree podobnie jak Olx posiada bogate zasoby jednak są to głównie pozycje pracy w gastronomii, na budowie, w handlu, na recepcji. To również idealne miejsce dla osób poszukujących pierwszych doświadczeń.

Agregaty ofert to takie strony, które wykonują pracę za nas - zbierają ciekawe oferty z różnych portali, stron firm i pozwalają łatwiejsze wyszukiwanie interesujących nas ofert. Nie działają jednak jako portale ogłoszeniowe, a jedynie tablice z odnośnikami do konkretnych ogłoszeń na stronie firmy. Jeśli, pomimo rozesłania wielu CV, nie dostaliście zbyt wielu telefonów zwrotnych zapraszających Was na rozmowę - zerknijcie też tutaj:

|| Indeed || Jooble || Praca Trovit ||

Za wszystkich poszukujących pracy trzymam kciuki i zachęcam do sprawdzenia powyższych stron, wierzę, że ten kto szuka, ten znajdzie! ;) 

- Ala.